پيشرفت تكنولوژي، رشد جوامع و در نتيجه افزايش مصرف، تجمع زباله به ويژه انواع پلاستيك ها را در بر داشته است. تجمع اين مواد سخت تجزيه پذير كه گاها تا 800 سال در طبيعت باقي مي مانند، به عنوان يك مسئله جهاني مطرح شده است. تاكنون تعداد زيادي از پلاستيك هاي قابل تجزيه در جهان توليد شده كه با محيط زيست سازگار مي باشند ولي توليد انبوه آنها به علت عواملي چون بالا بردن نسبي قيمت سوبسترا و پايين بودن ميزان توليد به صورت محدود انجام شده و باعث عدم رقابت اين گروه از پليمرها با پلاستيك ها شده است. از ميان پلاستيك هاي قابل تجزيه گروهي تحت عنوان PHAs به علت قابليت تجزيه پذيري كامل و پايين بودن هزينه توليد بيشتر مورد توجه قرار گرفته اند. اين تركيبات توسط ميكروارگانيسم هاي هوازي، غيرهوازي و دوزيستي قابل تجزيه بوده و به CO2 و بخارات اب تبديل مي گردند. از مزاياي اختراع مذكور توليد پليمر صد درصد زيست تخريب پذير، كاهش حجم لجن مازاد تصفيه خانه، كم بودن هزينه توليد پليمر با فاضلاب شهري و لجن تصفيه خانه و توليد پلاستيك هاي زيست تخريب پذير را مي توان نام برد.